„Pielgrzymka zostawia ślad w człowieku i procentuje Bożym błogosławieństwem. Ile wyprosiliśmy dla rodzin i parafii czy też dla budo­wy nowej świątyni - wie najlepiej sam Pan Bóg"[1]. Każdą pielgrzymkę do miejsca pątniczego poprzedzało przygotowanie dalsze. Modlitewniki wychodzące na Górnym Śląsku proponowały na ten czas nowennę do Matki Bożej lub św. Anny. Zamiast nowenny można było odmawiać litanię do Matki Bożej, litanię do św. Anny lub inne modlitwy, związane z przedmiotem kultu danego sanktuarium. Do przygotowania należało również przystąpienie do sakramentu pokuty, wysłuchanie kazań mówiących o sensie pielgrzymowania oraz uzyskanie informacji dotyczących wymarszu i przebiegu pielgrzymki[2].

Z pielgrzymowaniem pieszym wiążą się własne parafialne rytuały pątnicze, na który składają się: pożegnanie wychodzącej grupy i przywitanie powracającej pielgrzymki, a także stały porządek procesyjny z figurami, obrazami, sztandarami i chorągwiami[3].

W wielu parafiach był zwyczaj, że każdy nowo przybyły kapłan szedł z pielgrzymką na Górę św. Anny. Tak celebrowano włączenie kapłana we wspólnotę parafialną[4]